Γι’ αυτούς που οι ανάσες τους μείνανε στις σαράντα …

Σχόλια 0
30/08/2020
Γι’ αυτούς που οι ανάσες τους μείνανε στις σαράντα …

Γι’ αυτούς που οι ανάσες τους μείνανε στις σαράντα

Τί κρίμα που η αναπνοή δεν μεταγγίζεται… Κι έμεινα χωρίς αναπνοή!
Ξέρω βαρύ να το λες, βαρύ να το ακούς… μα είναι πιο βαρύ να το αισθάνεσαι.

Εισπνοή – Εκπνοή
Εισπνοή: μοναξιά
Εκπνοή: φόβος
Εισπνοή: έλλειψη
Εκπνοή: πόνος
Εισπνοή: παράπονο
Εκπνοή: λυγμός

Και έχεις κι αυτά τα μάτια απέναντι, αυτά τα πέλαγα τα φουρτουνιασμένα μου που μες τη σιωπή τους φωνάζουν συνέχεια: “οξυγόνο, οξυγόνο”!
Βλέπεις αυτή τη δίψα, την πείνα για Θεό, για προσευχή, για συντροφιά, για παιχνίδι, για γέλιο, για παιδικότητα.
Κι οι ανάσες σου, τούτο το καλοκαίρι, γίνανε κοφτές, ασθενικές.
Εκείνες οι ανάσες των ωδινών, του πόνου.
Κι ύστερα κοιτάς γύρω γύρω και βλέπεις την παρηγοριά σου.

Εισπνοή: φροντίδα
Εκπνοή: προστασία

Γι’ αυτό χάνεις τις ανάσες σου, για να κερδίζουν έδαφος η υπομονή και η επιμονή σου… Κι αυτό το καλοκαίρι!

Κι έπειτα έρχεται και εκείνη η στιγμή που συναντάς δύο μάτια που ξεφωνίζουν: “Σ’ Ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ”.
Και τότε καταλαβαίνεις…
Δεν μεταγγίζεται η αναπνοή, όχι! Υπάρχει όμως το φιλί της ζωής…
Που αυτά τα μάτια που γεύτηκαν και φέτος Κατασκήνωση, μόλις στο πρόσφεραν!
Κι εσύ, με λαχτάρα, μόλις το πήρες.


Ε. Τ., Καλοκαίρι 2020

Προηγούμενο άρθρο
Επόμενο άρθρο

Μπορείτε να γράψετε κάποιο σχόλιο

Η διεύθυνση email σας δεν θα δημοσιευθεί . Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.